Η αλήθεια είναι πως δεν αγαπώ φανατικά τα κέϊκ. Ή μάλλον για να είμαι πιό ακριβής, σπάνια βρίσκω κέϊκ που να συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που θεωρώ απαραίτητα για να το απολαύσω. Είναι ένα γλυκό που φτιάχνουν σχεδόν όλοι, αλλά δυστυχώς όχι στην καλύτερη μορφή του πάντα.
Τα χαρακτηριστικά ενός πετυχημένου κέϊκ, είναι: να είναι ζουμερό (αλλά όχι άψητο), να είναι αρωματικό (αλλά όχι σαν να περιέχει κολώνια), να έχει ωραία υφή και να είναι όσο αφράτο πρέπει (δηλ. να μην είναι σαν ψωμί), να μην είναι πολύ γλυκό (αλλά ούτε και άγλυκο) και να αποτελεί ένα σύνολο που κάνει δύσκολο να αντισταθεί κανείς σε ένα δεύτερο κομμάτι (μη σας πω και τρίτο). Και φυσικά ακόμη καλύτερο είναι να διατηρεί την φρέσκια και ζουμερή του υφή για περισσότερες μέρες.
Η συνταγή μου σήμερα, παρότι είναι εξαιρετικά εύκολη και απλή, συνδυάζει τα παραπάνω χαρακτηριστικά και το πιό σημαντικό είναι πως αποτελεί μιά βάση πάνω στην οποία μπορεί κανείς κάνει διάφορες παραλλαγές, ώστε να δημιουργήσει το αγαπημένο του κέϊκ!
Όπως θα παρατηρήσετε, είναι αρκετά διαφορετική από την κλασσική συνταγή με βούτυρο ή μαργαρίνη, την οποία εύκολα μπορείτε να βρείτε σχεδόν παντού, αλλά τα μυστικά για την επιτυχία της θα αποτελέσουν υλικό για μια μελλοντική ανάρτησή μου!
ΥΛΙΚΑ
1 C ηλιέλαιο (ή ένα ελαφρύ, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Βλ. Χημεία του κέϊκ)
1 1/2 C ζάχαρη
1/2 C σιρόπι (από γλυκό κουταλιού πορτοκάλι ή από άλλο γλυκό χωρίς έντονο χρώμα)
1 γιαούρτι αγελάδος 2% (όχι στραγγιστό)
Ξύσμα από 1 πορτοκάλι
4 αυγά (αν είναι πολύ μικρά, μπορείτε να βάλετε 5)
3 C αλεύρι (περίπου 380-390g)
3 κ. Baking Powder (15g)
Άρωμα πικραμύγδαλο ή βανίλια (δοκιμάστε το πικραμύγδαλο και θα ανακαλύψετε έναν καινούργιο κόσμο)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Να θυμίσω πως 1C αντιστοιχεί με μιά κούπα μεζούρα (220-240ml), που μετράει τον όγκο των υλικών, και την βρίσκετε σε όλα τα κατστήματα οικιακών ειδών, 1 K. με μία κουταλιά σούπας (15ml) και 1 κ. με ένα κουταλάκι γλυκού (5ml)
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Στο μίξερ χτυπάω το ηλιέλαιο, τη ζάχαρη και το σιρόπι, να γίνουν ένα ομογενές μίγμα.
Προσθέτω τα αυγά ένα ένα (χαμηλή ταχύτητα κάθε φορά που προσθέτω ένα αυγό, δυναμώνω λίγο να ενσωματωθεί και επαναλαμβάνω τη διαδιακασία, μέχρι να προσθέσω όλα τα αυγά).
Προσθέτω και το ξύσμα πορτοκάλι, όπως και περίπου 7-8 σταγόνες άρωμα πικραμύγδαλο καλής ποιότητας (ή ένα μικρό φιαλίδιο βανιλίνης).
Στο αλεύρι προσθέτω το Baking και ανακατεύω καλά.
Προσθέτω στο μίγμα το αλεύρι και το γιαούρτι εναλλάξ σε 3 δόσεις, που δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους, γιατί το μίγμα θα ξεφουσκώσει και δεν θα γίνει αφράτο το κέϊκ.
Βουτυρώνω και αλευρώνω μιά φόρμα κουμπωτή (με διάμετρο 26cm, με τρύπα) και μοιράζω ομοιόμορφα το μίγμα.
Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο σε 165oC - αέρα και ψήνω περίπου 45-50min.
Εννοείται πως ο χρόνος και η θερμοκρασία μπορεί να χρειάζονται προσαρμογή γιατί κάθε φούρνος αποδίδει διαφορετικά.
Το κέικ είναι έτοιμο όταν πιέζοντάς το ελαφρά στην επιφάνεια "ξαναγυρίζει" πίσω.
Δοκιμάζω πάντα με ένα ξύλινο σουβλάκι να δω πως έχει ψηθεί -πρέπει το σουβλάκι να βγαίνει στεγνό ή με μικρά ψίχουλα κολημμένα πάνω του και όχι με μιά υγρή μάζα - και βγάζω όταν είναι έτοιμο.
ΓΛΑΣΟ: Για να διατηρηθεί το κέϊκ ακόμη πιό φρέσκο και ζουμερό, μπορούμε να περιχύσουμε με αυτό το απλό και γρήγορο γλάσο. Για να το φτιάξουμε χρειαζόμαστε 1 1/2 C άχνη ζάχαρη και 2-3 Κ γάλα. Προσοχή: αναμιγνύουμε την άχνη με το γάλα, προσθέτοντάς το λίγο λίγο, μέχρι να αποκτήσει τέτοια πυκνότητα, που να μπορεί να περιχύσει το κέϊκ αλλά να είναι και αρκετά καλυπτικό. Προαιρετικά μπορούμε να προσθέσουμε στο γλάσσο και άρωμα βανίλιας ή ξύσμα πορτοκάλι ή οτιδήποτε ταιριάζει με τη γεύση του κέϊκ.
Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΪΚ
Είναι γνωστό πως τα γλυκά -περισσότερο από τα αλμυρά- έχουν αναγκη από ακρίβεια στην εκτέλεσή τους. Ο βασικός λόγος είναι πως η συνεισφορά του κάθε υλικού σε ορισμένη αναλογία, έχει να κάνει με τις χημικές ιδιότητές του, επομένως μόνο στις καθορισμένες αναλογίες θα λειτουργήσει σωστά.
Για παράδειγμα τα υγρά πρέπει να είναι σε ορισμένη αναλογία τόσο με τα στερεά όσο και με τα λιπαρά. Το είδος όμως των υγρών (γάλα ή γιαούρτι) επηρεάζει την τελική υφή αλλά και την υγρασία που μένει , μετά το ψήσιμο, στη μάζα του κέϊκ.
Σχετικά με τα αυγά, που βοηθάνε στο να αποκτήσει το κέϊκ τη δομή του, αν είναι μικρά είναι σωστό να προσθέτουμε ακόμη ένα στην ποσότητα που αναγράφεται στη συνταγή.
Ένας ακόμη παράγοντας που είναι σημαντικός είναι το αλεύρι, σε σχέση αφενός με τα υγρά και τα λιπαρά και αφετέρου με τον παράγοντα της διόγκωσης (Baking powder στη συνταγή μας, ή σόδα και συνδυασμό τους σε άλλες συνταγές). Θα παρατηρήσετε πως στην συνταγή μου το αλεύρι δεν είναι 500g, όπως σε κάποιες κλασσικές συνταγές κέικ. Γιαυτό και η υφή του είναι ζουμερή, και όχι στεγνή και ψωμένια, πράγμα που πιθανόν έχετε συναντήσει σε άλλες συνταγές.
Η
συμβουλή μου είναι να αποφεύγετε την μείωση κάποιων υλικών π.χ. της
λιπαρής ουσίας ή της ζάχαρης, αφθαίρετα, γιατί αυτό επηρεάζει την
ισορροπία των υλικών και το αποτέλεσμα δεν είναι ισορροπημένο και
σωστό.Η αντικατάσταση ενός μέρους της ζάχαρης από το σιρόπι δίνει ένα
πιό υγρό κέϊκ, λιγότερο γλυκό από τα συνηθισμένα και σε συνδυασμό με το
ηλιέλαιο και το γιαούρτι, το κέϊκ διατηρεί την υγρασία του για
περισσότερες μέρες.
Και για να προλάβω μια κλασσική ερώτηση: γιατί ηλιέλαιο και όχι ελαιόλαδο; Έχω παρατηρήσει πως το ελαιόλαδο κάνει το κέικ να τρίβεται περισσότερο μετά την δεύτερη τρίτη μέρα (δημιουργεί ψίχουλα) . Αν όμως δεν σας πειράζει αυτό ή κάνετε ένα κέϊκ που θα καταναλωθεί άμεσα, δοκιμάστε το με ένα ελαφρύ, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και θα έχετε μιά ακόμη πιό πλούσια και γεμάτη γεύση.
Αυτό λοιπόν που θέλω να τονίσω με τα παραπάνω είναι πως όταν βρείτε μιά συνταγή που σας δίνει το αποτέλεσμα που θέλετε, μπορείτε να μείνετε πιστοί σ' αυτή και να αλλάζετε μόνο το άρωμα για να φτιάχνετε διάφορες παραλλαγές του.
ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ: Σε ένα κέϊκ μπορούμε να δώσουμε διάφορα αρώματα, με ξύσμα από εσπεριδοειδή (πορτοκάλι, μανταρίνι, λεμόνι ή και συνδυασμούς τους), με φυσικό χυμό από τα ίδια φρούτα (που όμως θα πρέπει να αφαιρεθεί από το υγρό της συνταγής δηλ. από το γιαούρτι). Επίσης μπορούμε να προσθέσουμε βανίλια υγρή ή σε μορφή κρυσταλλική (βανιλίνη), κανέλα και γαρύφαλλα.
Μπορούμε αν θέλουμε να προσθέσουμε ξηρούς καρπούς (για 2 ή 3 Κ. δεν χρειάζεται κάποια αντικατάσταση, άν θέλουμε περισσότερους, τότε αφαιρούμε αντίστοιχη ποσοτητα από το αλεύρι).
Ακόμη μπορούμε να προσθέσουμε ξερά φρούτα ψιλοκομμένα (βερύκοκα, δαμάσκηνα, σταφίδες κ.ά.), μόνο που πρέπει να τα αλευρώσουμε πρώτα, ώστε να μην πέσουν στον πυθμένα, αλλά να είναι μοιρασμένα σε όλη τη μάζα του κέϊκ. Στην περίπτωση αυτή είναι καλό για 2 Κ. κομμένα φρούτα που προσθέτουμε, να αφαιρέσουμε 1 Κ. αλεύρι και 1Κ. υγρό (γιαούρτι).
Μπορούμε να προσθέσουμε και κομματάκια σοκολάτας ή τρούφα. Τα κομματάκια είναι καλύτερα να τα βάλουμε από πάνω, αφού τοποθετήσουμε τη ζύμη του κέϊκ στη φόρμα, ώστε να μην πέσουν όλα στον πυθμένα. Η τρούφα μπορεί να μπεί λίγο πριν να είναι έτοιμη η ζύμη να μπεί στη φόρμα.
Μιά πολύ ωραία ιδέα είναι και να φτιάξουμε ένα κέϊκ με άρωμα βανίλιας και μέσα να "κρύψουμε" νουτέλα που θα την έχουμε βγάλει σε κουταλιές πάνω σε αντικολλητικό χαρτί και θα την έχουμε καταψύξει. Όταν έχουμε έτοιμο το μίγμα του κέϊκ, βάζουμε στη φόρμα τα 2/3 του μίγματος (λίγο περισσότερο από το μισό) και μοιράζουμε τα κατεψυγμένα "κομματάκια νουτέλα" στην επιφάνεια. Από πάνω συμπληρώνουμε με την υπόλοιπη ζύμη και ψήνουμε κανονικά. Με τον τρόπο αυτό, η νουτέλα δεν θα στεγνώσει κατά τη διάρκεια του ψησίματος και θα είναι ζουμερή στο φρεσκοψημένο κέϊκ.
Τέλος η τεχνική με την οποία γίνεται το δίχρωμο κέϊκ, "μαρμπρέ", είναι η εξής: Όταν είναι έτοιμη η ζύμη μας για τη φόρμα, ξεχωρίζουμε σε ένα σκεύος το 1/3 περίπου και προσθέτουμε κακάο και λίγο γάλα, έτσι ώστε να είναι η ζύμη μας αρκετά σκούρα -για να έχει και έντονη γεύση κακάο στο τέλος, και με το γάλα ρυθμίζουμε την ρευστότητα της ζύμης -αφού το κακάο την σφίγγει αρκετά- ώστε να μοιάζει με την ρευστότητα της υπόλοιπης ζύμης που έχω αφήσει στην άκρη. Με τον τρόπο αυτό το μέρος του κέϊκ που θα περιέχει το κακάο, θα είναι το ίδιο αφράτο και υγρό με το υπόλοιπο.
Στη φόρμα τοποθετούμε μεγάλες κουταλιές από το λευκό μίγμα αφήνοντας κάποια μικρά κενά ανάμεσά τους. Στα κενά τοποθετούμε κουταλιές από το μίγμα κακάο. Από πάνω επαναλαμβάνουμε το ίδιο με την υπόλοιπη ζύμη και με ένα ξύλινο σουβλάκι που το βυθίζουμε σχεδόν μέχρι τον πυθμένα, κάνουμε κινήσεις ζικ- ζακ, ώστε να αναμειχθούν τα δύο χρώματα και να δώσουν στο ψημένο κέϊκ την εικόνα "μάρμαρου" εξού και το όνομα "μαρμπρέ".
Φυσικά οι παραλλαγές στη γεύση είναι ατελείωτες. Αυτές που σας προτείνω είναι μερικές κλασσικές αλλά δοκιμασμένες, από τις οποίες μπορεί κανείς να ξεκινήσει και όταν αποκτήσει την εμπειρία που χρειάζεται, να δοκιμάσει πολλές άλλες.
Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :
να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.
