Τα πιό τραγανά και νόστιμα κουραμπιεδάκια μπουκίτσες!

Για πολλά χρόνια είχα την εντύπωση πως οι κουραμπιέδες είναι ένα πολύ δύσκολο, αν όχι "επικίνδυνο" γλυκό, με την έννοια πως θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει τις πιό καλής ποιότητας α΄ύλες, να χρησιμοποιήσει μιά αξιόπιστη συνταγή και παρόλα αυτά, να μην καταφέρει να φτιάξει ένα γλυκό αντάξιο όλης αυτής της προσπάθειας.

Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως πράγματι τα γλυκά που έχουν λίγα υλικά, έχουν ανάγκη από πολύ καλής ποιότητας υλικά, ακρίβεια στην εκτέλεση και ... καλή μνήμη. Η τελευταία είναι απαραίτητη γιατί οι κουραμπιέδες όπως και κάποια άλλα γλυκά, φτιάχνονται μιά δυό φορές το χρόνο το πολύ. Έτσι λοιπόν από τη μία φορά στην άλλη θα πρέπει να θυμάται κανείς τις λεπτομέρειες της παρασκευής τους, και τα όποια μυστικά έχει ανακαλύψει από την προηγούμενη φορά.

Η συνταγή που θα σας δώσω είναι ασφαλής, αλλά η συμβουλή μου είναι εκεί που θα τη σημειώσετε, να προσθέσετε και όποια τυχόν παρατήρηση θα έχετε κάνει, ώστε την επόμενη φορά να πετύχετε το αποτέλεσμα που θέλετε.

ΥΛΙΚΑ
1 C βούτυρο αγελαδος (σε θερμοκρασία περιβάλλοντος) (220g)
1/2 C λιωμένο βούτυρο (στα γιάλινα βάζα) , σε θερμοκρασία περιβάλλοντος (110g)
1/2 C φυτίνη με βούτυρο (110g)

1/2 C (75g) άχνη ζάχαρη
4 C (540-560g) αλεύρι
1 C (120g) αμύγδαλα με τη φλούδα, καβουρδισμένα και χοντρό κομμένα (με τις φλούδες έχουν πιο έντονη γεύση, αλλά αν θέλετε χρησιμοποιείτε ασπρισμένα) 
2 κάψουλες βανίλιας

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Να θυμίσω πως 1C αντιστοιχεί με μιά κούπα μεζούρα (220-240ml), που μετράει τον όγκο των υλικών, και την βρίσκετε σε όλα τα κατστήματα οικιακών ειδών, 1 K. με μία κουταλιά σούπας (15ml) και 1 κ. με ένα κουταλάκι γλυκού (5ml)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Χτυπάω στο μίξερ τα τρία πρώτα υλικά, μέχρι να γίνει το μίγμα αφράτο και λευκό.
Προσθέτω όλα τα υπόλοιπα υλικά μαζί και ανακατεύω απαλά με το χέρι. Όταν αναμιχθούν όλα, είναι έτοιμο.
Το μίγμα πρέπει να είναι απαλό, αλλά και να σχηματίζει εύκολα τα μπαλάκια. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος με τους κουραμπιέδες, είναι να απλώσουν στο ψήσιμο, αν τους λείπει αλεύρι ή να είναι πολύ σκληροί, αν έχουν περισσότερο αλεύρι από το απαραίτητο. 
Η γιαγιά μου, πάντα πριν να σχηματίσει όλους τους κουραμπιέδες, έφτιαχνε 2-3, τους έβαζε στο φούρνο να ψηθούν δοκιμαστικά, και άν όλα πήγαιναν καλά, συνέχιζε με τους υπόλοιπους.
Έτσι εξασφάλιζε πως η σύσταση του μίγματος είναι η σωστή και δεν θα απλώσουν στο ψήσιμο. 
Σε περίπτωση που διαπιστώσετε πως κάτι δεν πάει καλά στο δοκιμαστικό ψήσιμο, είναι πιό εύκολο να διορθώσετε το μίγμα που του λείπει λίγο αλεύρι (αν έχουν απλώσει λίγο οι κουραμπιέδες που ψήσατε), παρά αυτό που είναι το αλεύρι περισσότερο από όσο πρέπει.
Προτείνω λοιπόν να τους κάνετε καλύτερα πιό απαλούς και με το δοκιμαστικό ψήσιμο θα είστε σίγουροι για το τελικό αποτέλεσμα, έτσι ώστε να βγουν τα κουραμπιεδάκια τέλεια. 
Όταν λοιπόν έχω εξασφαλίσει πως όλα θα πάνε καλά, στρώνω 3 λαμαρίνες με λαδόκολλα και φτιάχνω μπαλάκια περίπου 20g. Γίνονται περίπου 80-85 μικρές μπουκίτσες.
Ψήνω σε 175oC για 25-30min. 
Προσέξτε, να ψηθούν καλά , γιατί έτσι θα είναι τραγανά, αλλά να μην πάρουν πολύ χρώμα, να μείνουν ανοιχτόχρωμα. Φροντίστε να παρακολουθείτε το ψήσιμο. 
Όταν ψηθούν, απλώνω άχνη σε μιά λαδόκολλα και τοποθετώ πάνω τα κουραμπιεδάκια. Πασπαλίζω από πάνω με άφθονη ζάχαρη άχνη. Αφήνω λίγο να κρυώσουν και τοποθετώ σε πιατέλα, σχηματίζοντας μιά πυραμίδα. 

Ακόμη, αν τα φτιάξετε για να τα χαρίσετε , βάλτε τα σε ένα χάρτινο ή τενεκεδένιο κουτάκι, που θα δέσετε με μιά όμορφη κορδέλα και θα συνοδεύσετε με μιά χαριτωμένη καρτούλα με τις πιό θερμές σας ευχές. Να είστε σίγουροι πως είναι ένα δώρο που θα εκτιμηθεί περισσότερο από πολλά ακριβά, αγορασμένα δώρα.
 

Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr ή 

να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.
 

Καραμελωμένα Αμύγδαλα και sauce Butterscotch: Εξαιρετικές λιχουδιές, απαραίτητες για το σπιτικό μου παγωτό και όχι μόνο!!!

 
Τα καραμελωμένα αμύγδαλα και η sauce Butterscotch (καραμέλα βουτύρου), είναι δύο υλικά που μπορούν να μεταμορφώσουν σε κάτι εξαιρετικό, κάθε γλυκό που θα συνοδεύσουν. 
Τα δε αμύγδαλα, αποτελούν από μόνα τους εξαιρετικό snack, αν τα κόψετε σε κομματάκια με το χέρι (αφού κρυώσουν καλά) και τα φυλάξετε σε ένα γυαλινο δοχείο που κλείνει καλά, ώστε να μην πάρουν υγρασία.

ΥΛΙΚΑ για τα καραμελωμένα αμύγδαλα
1 cup ζάχαρη
1/2 cup αμύγδαλα ψημένα, με τη φλούδα τους
1Κ. νερό

ΕΚΤΕΛΕΣΗ για τα καραμελωμένα αμύγδαλα
Σε αντικολητικό τηγάνι βάζω την ζάχαρη λίγη λίγη - ώστε να ζεσταίνεται- και την αφήνω να λιώσει. Όταν λιώσει όλη δεν την ανακατεύω, μέχρι να πάρει ένα χρώμα ανοιχτής καραμέλας. Τότε ρίχνω μέσα τα αμύγδαλα που τα έχω σπάσει σε χοντρά κομμάτια. 
Ανακατεύω να αναμειχθούν , γρήγορα , για να μην καεί η καραμέλα και γυρίζω το μίγμα σε εκαφρά βουτυρωμένο αλουμινόχαρτο, που το έχω τοποθετήσει σε μάρμαρο ή μεταλλική επιφάνεια. Ισιώνω την επιφάνεια της καραμέλας, ώστε να μην είναι πολύ παχιά και αφήνω να κρυώσει ώστε να κόβεται σε κομμάτια. Προσοχή καίει υπερβολικά όταν βγεί από τη φωτιά!

Τρώγεται εξαιρετικά και όπως είναι. Για το παγωτό, θρυματίζω στο multi, αλλά σε χοντρά κομμάτια (να μη γίνει όλο σκόνη).

ΥΛΙΚΑ για sauce butterscotch
1 cup ζάχαρη
1/4 cup νερό
3/4 cup κρέμα γάλακτος
4 Κ. βούτυρο
βανίλια, αλάτι χοντρό

ΕΚΤΕΛΕΣΗ για sauce butterscotch
Βάζω το νερό και τη ζάχαρη σε ένα σκεύος με βαρύ πάτο. Σε μέτρια θερμοκρασία, αφήνω να λιώσει η ζάχαρη και δυναμώνω τη φωτιά να βράσει. 
Όταν πάρει χρώμα χρυσαφί, την βγάζω από το μάτι και ρίχνω προσεκτικά -γιατί πιτσιλάει- την κρέμα γάλακτος. 
Προσθέτω και το βούτυρο και στο τέλος μιά πρέζα χοντρό αλάτι. 
Ανακατεύω καλά να ομογενοποιηθούν τα υλικά και βάζω όταν είναι χλιαρή σε γιάλινο βάζο που κλείνει καλά.
Διατηρείται αρκετό καιρό στο ψυγείο.
 

Το σπιτικό παγωτό μου με καραμελωμένα αμύγδαλα και sauce butterscotch

Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr ή

να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.

Παγωτό Σπιτικό σε δύο γεύσεις: Με καραμελωμένα Αμύγδαλα και sauce butterscotch, και με κομματάκια Oreo! Τέλεια γεύση, Εύκολη διαδικασία!

 

Το παγωτό της συνταγής μου ήταν της μόδας την εποχή της δεκαετίας του '80, όταν οι νοικοκυρές είχαν αρχίσει να βαριούνται τις κλασσικές συνταγές παγωτού, που ήταν πολύ γευστικές μεν, αλλά στην κατάψυξη γινόταν λίγο σκληρό. 

Στην Θεσσαλονίκη δε, που το παγωτό Αρμενοβίλ ήταν εξαιρετικά αγαπημένο, η συνταγή αυτή είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία.

Για τους μη ...Θεσσαλονικείς, το Αρμενοβίλ είναι παγωτό βανίλια, με κομμάτια μπεζέδων διάσπαρτα στη μάζα του, μαζί με καραμελωμένα αμύγδαλα, και όλο αυτό πάνω σε βάση αέρινου μπεζέ (μαρέγγας). Γεύση αξεπέραστη!!!

Η αλήθεια είναι πως αυτή τη συνταγή την έχω φτιάξει λίγες φορές, χωρίς να ξέρω το γιατί. Βέβαια κάθε φορά με έβγαζε ασπροπρόσωπη!
Την προηγούμενη εβδομάδα όμως τη θυμήθηκα πάλι και είπα να τη φέρω στα μέτρα της γεύσης μας , και της εποχής. 

Έτσι λοιπόν με την ίδια βάση , χωρις τους μπεζέδες, έφτιαξα δύο γεύσεις: Μιά με καραμελωμένα αμύγδαλα -που συνήθως έχω πάντα στο σπίτι- και sauce butterscotch, και μιά δεύτερη με κομμάτια Oreo. 
ξη.
ΥΛΙΚΑ για την κρέμα (για δύο στενόμακρες φόρμες του κέϊκ)
1 γάλα εβαπορέ (όχι light)
1 γάλα ζαχαρούχο
1 σαντιγύ σε τενεκεδένιο κουτάκι 
1 κλωνάρι βανίλια φυσική

 
ΕΚΤΕΛΕΣΗ για την κρέμα
Από το προηγούμενο βράδυ έχω βάλει στο ψυγείο το εβαπορέ, το ζαχαρούχο και την σαντιγύ. (Τώρα που καλοκαιριάζει μπορείτε να έχετε μόνιμα αυτά τα τρία κουτάκια στο ψυγείο σας, οπότε να είστε έτοιμες για το παγωτό αυτό, ανά πάσα στιγμή!)

Χτυπάω τη σαντιγύ για μεριά λεπτά να μαλακώσει και να αρχισει να αφρατεύει, και αρχίζω να προσθέτω το ζαχαρούχο λίγο λίγο, κατά τη διάρκεια του χτυπήματος.Προσέξτε, το γάλα να πέφτει συνέχεια, αλλά λίγο ώστε να προλαβαίνει να απορροφάται από τη σαντιγύ.

Μόλις τελειώσει το ζαχαρούχο ,προσθέτω και τη βανίλια (σκίζω με ένα μαχαίρι το κλωνάρι κατά μήκος και μέ ενα μαχαίρι παίρνω όλο το εσωτερικό της βανίλιας).

Αμέσως μετά προσθέτω και το εβαπορέ, με τον ίδιο τρόπο που έβαλα το ζαχαρούχο. Σταματάω 1-2 φορές το μίξερ για να αναμείξω καλά όλο το μίγμα και συνεχίζω. 

Το μίγμα γίνεται πολύ αφράτο και διογκώνεται αρκετά.

Όταν είναι έτοιμο, το αδειάζω σε ένα μεγάλο τάπερ και το βάζω στην κατάψυξη.

Δύο ώρες μετά -αν έχει σφίξει λίγο- το χτυπάω μέσα στο τάπερ με ένα μίξερ χειρός, για να μαλακώσει.

Στο στάδιο αυτό προσθέτω και ότι θέλω να βάλω μέσα , δηλ. τα καραμελωμένα αμύγδαλα και  την butterscotch ή τα κομματάκια Oreo ή μπεζέδες κομμένους στη μέση και καραμελωμένα αμύγδαλα (για να θυμηθούμε και την αρχική συνταγή για το θρυλικό Αρμενοβίλ). Ενσωματώνω τα υλικά ανακατεύοντας απαλά, ώστε να μη χάσει το μiγμα τον όγκο που ήδη έχει αποκτήσει,γιατί έτσι θα χάσει και την απαλή υφή του.

Έχω από πριν ετοιμάσει δύο φόρμες του κέικ, που τις έχω στρώσει με μεμβράνη, και στην μία ρίχνω 3-4 κουταλιές θρυματισμένα χοντρά, καραμελωμένα αμύγδαλα, και τη μισή ποσότητα του παγωτού ,όπου έχω αναμείξει τα υπόλοιπα αμύγδαλα, και 2-3κουταλιές butterscotch που την έχω ζεστάνει ελαφρά για να γίνει πιό ρευστή (αλλά οχι ζεστή,για να μη λιώσει το παγωτό). Γεμιζω τη φορμα με αλλη τοση ποσότητα όση έβαλα στην αρχη και προσθέτω ακομη λίγα χοντροκομμενα καραμελωμένα αμυγδαλα και λιγη sauce butterscotch. Κλείνω με τη μεμβρανη απο την πανω πλευρα της φόρμας.

Στο υπόλοιπο αναμιγνύω τα μπισκότα που εχω κόψει σε χοντρά κομμάτια. Έχω κρατήσει 3-4 κουταλιές, που τις τοποθετώ στη βάση της φόρμας, πριν να ρίξω μέσα το μίγμα.

Αφήνω να παγώσουν στην κατάψυξη τουλάχιστον για 6-8 ώρες και είναι έτοιμα τα παγωτά μου.

Τα σερβίρω κομμένα σε φέτες, και στολίζω με τα υλικά που περιέχουν, ή με sauce σοκολάτας. 

(αναζητήστε  τη συνταγή μου για sauce σοκολάτας στη διεύθυνση: http://christiespicnic.blogspot.gr/2013/12/sauce.html  )

Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr ή 

να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.

Νόστιμο Ορεκτικό με Πασχαλινά Αυγά Γεμιστά !!!

Γεμιστά Πασχαλινά Αυγά

Κλασσική Πασχαλινή συνταγή η σημερινή μου ανάρτηση. Από μικρή θυμάμαι πως την ημέρα του Πάσχα, ήταν δεδομένο το ορεκτικό με τα γεμιστά αυγά.
Ήταν το ορεκτικό που ετοίμαζε η θεία Λίλιαν την ημέρα του Πάσχα με τα αυγά που τυχόν είχαν μείνει από το Μ. Σάββατο και το πρώτο τσούγκρισμα της Κυριακής του Πάσχα.
 Η χαρά ήταν διπλή. Από τη μια μεριά η αγαπημένη γεύση των αυγών και από την άλλη η ευκαιρία να σπάσουμε περισσότερα αυγά, μιας και θα τα χρησιμοποιούσαμε για τη συγκεκριμένη συνταγή. 
Το ωραίο με την συνταγή αυτή είναι πως δεν έχει συγκεκριμένες αναλογίες και πως ο καθένας την διαμορφώνει ανάλογα με τη γεύση του. Δοκιμάστε την και θα δείτε πως είναι ο καλύτερος τρόπος να αξιοποιήσετε τα κόκκινα αυγά που θα περισσέψουν από το τσούγκρισμα, αλλά μπορεί να είναι και η αιτία να τσουγκρίσετε κανένα αυγό παραπάνω για να μπορείτε να φτιάξετε αυτή τη συνταγή.
ΥΛΙΚΑ
6-8 αυγά κόκκινα (εννοείται βρασμένα σφιχτά)
1/2κ. μουστάρδα σκόνη
1-2 Κ. μουστάρδα έτοιμη
Αλάτι (προσοχή γιατί έχει αλάτι και η μουστάρδα)
Πιπέρι 
Ελαιόλαδο ,τόσο όσο να γίνει λείο το μίγμα με βελούδινη υφή

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Καθαρίζω προσεκτικά τα αυγά, προσέχοντας να μην τα καταστρέψω εξωτερικά.
Τα κόβω κατά μήκος και αφαιρώ τους κρόκους προσεκτικά.
Τους τοποθετώ στο multi ,μαζί με τα υπόλοιπα υλικά και πολτοποιώ. 
Το μίγμα πρέπει να είναι λείο και όχι πολύ σφιχτό. Δοκιμάζω τη γεύση και αν χρειάζεται προσθέτω μουστάρδα ή ελαιόλαδο (κάνει τη γεύση και την υφή πιο απαλή).
Βάζω το μίγμα σε ένα κορνέ και γεμίζω προσεκτικά τα μισά αυγά, σχηματίζοντας ροζέτες στην θέση του κρόκου.
Στολίζω με ένα φύλλο μαϊδανό ή λίγη κόκκινη πιπεριά και πασπαλίζω με πάπρικα.

Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr

Χαριτωμένα σοκολατένια πασχαλινά λαγουδάκια

Σήμερα, η συνταγή μου είναι πολύ εύκολη. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή, είναι τα όμορφα σχήματα που έχουν τα σοκολατένια λαγουδάκια μου, που αρέσουν σε μικρά , λιγότερο μικρά αλλά και μεγάααααλα ....παιδιά.

Θα βρείτε τις οδηγίες για το λιώσιμο της σοκολάτας - και όλα τα μυστικά του- στην πρώτη μου ανάρτηση : "χειροποίητα σοκολατάκια με δύο γεμίσεις: Peanut butter και nutella".

Η ιδέα που σας προτείνω σήμερα, είναι ένα πολύ  ωραίο κέρασμα, για τις μέρες του Πάσχα, αλλά και ένα όμορφο δώρο για τα παιδιά -κάθε ηλικίας- όπως είπα παραπάνω.

Για να τα χαρίσετε, μπορείτε να βάλετε τα σοκολατάκια σε ένα όμορφο σακουλάκι ή ένα ωραίο κουτάκι και να φτιάξετε το δικό σας, υπέροχο σοκολατένιο δωράκι.

ΥΛΙΚΑ
500 g κουβερτούρα [είτε μαύρη (55%) ,είτε ένα συνδυασμό μαύρης και γάλακτος σε αναλογία 2:1]

Φορμίτσες με πασχαλινά σχέδια που θα βρείτε είτε σε καταστήματα με υλικά ζαχαροπλαστικής είτε στο internet

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ακολουθείστε τις οδηγίες για το "στρώσιμο" της σοκολάτας από την συνταγή  "χειροποίητα σοκολατάκια με δύο γεμίσεις: Peanut butter και nutella"  που θα βρείτε εδώ: https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4418559884957632478#editor/target=post;postID=824667575689542705;onPublishedMenu=posts;onClosedMenu=posts;postNum=35;src=postname
Γεμίζω τις θήκες με την κατάλληλη ποσότητα λιωμένης σοκολάτας , αφήνω 10 λεπτά στο περιβάλλον και μετά βάζω στο ψυγείο. Καλύτερα τα αφήνω 10-12 ώρες να κρυώσουν και να δέσουν καλά. Όταν είναι έτοιμα, βγαίνουν από τις θήκες τους με ένα απλό τίναγμα της φορμίτσας, αφού την αναποδογυρίσω.

Είναι έτοιμα να τα απολαύσετε .

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ !!!

Καιμην ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου να κανετε like στη σελίδα μου στο facebook:

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr 

ή 

να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.  

Ο καλύτερος και πιό τραγανός μπακαλιάρος σαν αυτόν που : "δεν ξέρω πως τον φτιάχνουν τόσο ωραίο"!

Η συνταγή που θα σας δώσω σήμερα, είναι η πιό επιτυχημένη δοκιμή που έχω κάνει για μπακαλιάρο παστό! O λόγος είναι η τραγανή του κρούστα, που συγχρόνως είναι και αέρινη και ελαφριά!

Συνήθως ο μπακαλιάρος στο σπίτι, παρότι πάντα είναι νόστιμος, είναι δύσκολο να έχει τραγανή και συμπαγή κρούστα που είναι και αέρινη και ελαφριά! Πολλές φορές λοιπόν τρώγοντας τον έξω αναρωτιέμαι:"μα πως στο καλό τον κάνουν τόσο τραγανό και ελαφρύ;" (εξ ού και το τίτλος της ανάρτησης).

Ε, λοιπόν η σημερινή μου συνταγή είναι σαν αυτό τον μπακαλιάρο που δοκιμάζουμε στα "εξειδικευμένα" μαγαζιά, κι ακόμα καλύτερος, γιατί είναι πιό ελαφρύς. Επικίνδυνα ελαφρύς και υπάρχει έτσι το ενδεχόμενο να παρασυρθείτε! 

Αλλά μιάς και είναι ένα έδεσμα που δεν τρώμε πολλές φορές μέσα στο χρόνο (κι η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω γιατί), έχουμε το περιθώριο να παρασυρθούμε.

ΥΛΙΚΑ
1Kg παστός μπακαλιάρος φιλέτο
Ηλιέλαιο για το τηγάνισμα
Για το χυλό:
350g αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
350-400g σόδα (αναψυκτικό)
2 Κ. λευκό κρασί
1/2 κ. αλάτι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ξαλμυρίζω τον μπακαλιάρο για ένα 24ωρο, αλλάζοντας το νερό τουλάχιστον 5-6 φορές (αφού πρώτα έχω βγάλει το δέρμα και έχω κόψει σε μερίδες).

Το πρωί της μέρας που θα τον μαγειρέψω, τον στραγγίζω πιέζοντας καλά να φύγει το νερό, και τον αφήνω σε σουρωτήρι να στραγγίζει.

Φτιάχνω τον χυλό 10min πριν το τηγάνισμα, αναμιγνύοντας τα υλικά μεταξύ τους. Βάζω αρκετό ηλιέλαιο σε ένα βαρύ τηγάνι να κάψει και βυθίζω στο χυλό 4 κομμάτια μπακαλιάρου. Με τη βοήθεια δύο πηρουνιών, βγάζω τα κομμάτια από τον χυλό, αφήνω να φύγει ο χυλός που περισσεύει και βάζω στο τηγάνι. 

Στην αρχή αφήνω τη φωτιά δυνατή και όταν έρθει η στιγμή να γυρίσω τα κομμάτια από την άλλη μεριά, χαμηλώνω λίγο, ώστε να ψηθεί μέσα το ψάρι. Μετά από μερικά λεπτά, ξαναδυναμώνω τη φωτιά. Προσοχή: Δεν γυρίζω το ψάρι συνέχεια. Μιά φορά μόνο. Επίσης για να το γυρίσω -με μιά φαρδιά σπάτουλα- την πρώτη φορά, περιμένω να πάρει χρώμα από την κάτω μεριά, ώστε να μη διαλυθεί. 

Βγάζω σε πιατέλα με απορροφητικό χαρτί, και μετά μεταφέρω στην πιατέλα που θα σερβίρω.

Συνδιάζω με ελαφριά σκορδαλιά* και ποικιλία από σαλάτες : μαρούλι, αγγούρι, πιπεριές Φλωρίνης ψητές κ. ά.

*Ελαφριά σκορδαλιά: Βράζω πατάτες χωρίς τη φλούδα τους, κομμένες σε μεγάλα κομμάτια, μέχρι να μαλακώσουν πολύ καλά, χωρίς όμως να διαλυθούν.

Σε ένα μεγάλο ανοιχτό μπωλ, πολτοποιώ τις πατάτες με ένα πηρούνι, προσθέτοντας λίγο από το νερό που έβρασαν, λίγο αλάτι και ελαιόλαδο. Πρέπει να είναι μαλακό το μίγμα και νόστιμο. Προσθέτω σκόρδο πολτοποιημένο, μέχρι να είναι ευχάριστο στη γεύση μου. Παράλληλα δοκιμάζω και για αλάτι και ελαιόλαδο και προσθέτω και λίγο ξύδι. Τέλος προσθέτω λίγο μαϊδανό ψιλοκομμένο.

Προσωπικά την προτιμώ με ελάχιστο σκόρδο, πιό κοντά σε έναν "αρωματικό" πουρέ παρά μια δυνατή σκορδαλιά. Αυτό όμως είναι θέμα γούστου.

Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr ή 

να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.

Όλα τα μυστικά για τις τέλειες τηγανητές πατάτες!

Η φράση: "Ούτε πατάτες δεν ξέρει να τηγανίζει" ήταν για πολλά χρόνια έκφραση της απόλυτης ανικανότητας στον τομέα της μαγειρικής, εξαιρετικά υποτιμητική μιάς και -λανθασμένα κατά την δική μου άποψη- το να τηγανίσει κανείς πατάτες θεωρούνταν εύκολο.

Όταν πριν πολλά χρόνια μπήκαν στη ζωή μας οι προτηγανισμένες πατάτες, τα πιό συχνά σχόλια που άκουγε κανείς ήταν το πόσο τραγανές είναι πάντα, όταν είναι φρέσκιες, αλλά μόλις κρυώσουν χάνουν όλη τη "γοητεία" τους και γίνονται σκληρές, χωρίς ίχνος γεύσης πατάτας. Για να μην αναφέρουμε το πόσο λάθος τηγανίζονται, μέχρι σήμερα, πολλές φορές - με λάδια που έχουν καιρό να αλλάξουν ή έστω να φιλτραριστούν- πράγμα που υποβιβάζει ακόμη περισσότερο το τελικό προϊόν.

Σπιρτόξυλα (julienne)

Εδώ και αρκετά χρόνια, στη μαζική εστίαση, έχει εμφανιστεί η τάση της "φρέσκιας" πατάτας. Βέβαια υπάρχει η φρέσκια που καθαρίζει και κόβει κανείς στο κατάστημά του, σε καθημερινή βάση και η "φρέσκια" που προμηθεύονται τα καταστήματα ήδη καθαρισμένη (πολλές φορές και κομμένη) συντηρημένη -ώστε να μη μαυρίζει μέχρι να τηγανιστεί. Κοινό χαρακτηριστικό όμως και των δύο είναι πως δεν είναι προτηγανισμένες και μετά κατεψυγμένες.

Η τεχνική που θα σας προτείνω λοιπόν συνδυάζει τα πλεονεκτήματα των παραπάνω, χωρίς τα ελαττώματά τους.

Ένα στοιχείο που πρέπει κανείς να έχει υπόψη του όταν αποφασίζει να τηγανίσει πατάτες είναι πως όπως πάντα, η μισή επιτυχία είναι η επιλογή της σωστής πρώτης ύλης. Και φυσικά η άλλη μισή είναι η τεχνική που θα ακολουθήσουμε.

Α΄ΥΛΗ  και ΤΕΧΝΙΚΗ
Σχετικά με την πρώτη ύλη: Όλες οι πατάτες δεν είναι κατάλληλες για το τηγάνι. Αυτές που πραγματικά μπορούν να δώσουν τραγανές και νόστιμες τηγανητές πατάτες πρέπει να μην είναι πλούσιες σε σάκχαρα (γιατί μαυρίζουν και γλυκίζουν). 
Όμως αυτό δεν είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς, ώστε να το αποφύγει. Όσο όμως πιό φρέσκιες είναι οι πατάτες (και πιό σκληρές φυσικά), οι πιθανότητες να δώσουν το καλύτερο αποτέλεσμα είναι περισσότερες. 
Ακόμη αυτές που έχουν κίτρινη σάρκα είναι καταλληλότερες για το τηγάνι - σε αντίθεση με τις λευκές που είναι καλύτερες για μαγείρεμα (σε φούρνο ή κατσαρόλα). 
Και φυσικά ένα άλλο θέμα είναι η λιπαρή ουσία μέσα στην οποία θα τηγανίσουμε. Υπάρχουν πολλές απόψεις και συνήθειες. 
Είναι γνωστό πως οι Βέλγοι- που φημίζονται για τις τηγανητές τους πατάτες, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν λαρδί (ζωικό λίπος). Πράγμα που οι Μεσογειακοί λαοί και ιδιαίτερα στην πατρίδα μας, ακούμε και ...ανατριχιάζουμε. 
Στη χώρα μας παραδοσιακά οι τηγανητές πατάτες τηγανίζονταν σε ελαιόλαδο. Τα τελευταία χρόνια -κυρίως για λόγους κόστους- χρησιμοποιούνται τόσο το ηλιέλαιο όσο και το αραβοσιτέλαιο, που δίνουν μιά πιό ελαφριά γεύση από το ελαιόλαδο. Μιά πολύ ιδιαίτερη γεύση δίνει και το σησαμέλαιο στις τηγανητές πατάτες, που αξίζει κανείς να δοκιμάσει κανείς, μιάς και παράγουμε εξαιρετικής ποιότητας προϊόν αλλά αν κανείς θέλει μπορεί να το αναμείξει με ηλιέλαιο ή αραβοσιτέλαιο για πιό ήπια γεύση.

Και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την τεχνική. Καταρχήν κόβουμε τις πατάτες ούτε πολύ φαρδιές ούτε πολύ στενές - περίπου 1 cm, ώστε να μπορούν να γίνουν ξεροψημένες αλλά το εσωτερικό τους να μείνει μαλακό και τρυφερό.
Επόμενο βήμα είναι πως πρέπει να μείνουν μέσα σε νερό κρύο, ώστε να φύγει ένα μέρος από το άμυλο που περιέχουν, για να μπορούν να γίνουν τραγανές.
 Λίγο πριν το τηγάνισμα, τις ξεπλένουμε καλά και αν είναι εύκολο τις στεγνώνουμε τοποθετώντας τες πάνω σε μιά καθαρή πετσέτα, ώστε να στεγνώσουν όσο περισσότερο γίνεται. 

Στη συνέχεια σε ένα βαθύ αλλά και ανοιχτό σκεύος βάζουμε το λάδι (ή το μίγμα λαδιών) που θα χρησιμοποιήσουμε και το ζεσταίνουμε μέχρι τη θερμοκρασία των 180 -190οC. Αν δεν έχουμε θερμόμετρο κουζίνας, χρησιμοποιούμε ένα κομματάκι ψωμί (περίπου 3x3cm) και αν γίνει τραγανό χωρίς να καεί, σε 60sec,η θερμοκρασία του λαδιού είναι η κατάλληλη. 
Ένας άλλος τρόπος να ελέγξουμε την θερμοκρασία, είναι με το χερούλι μιάς ξύλινης κουτάλας: αν βυθίζοντάς το μέσα στο λάδι αρχίσουν να σχηματίζονται φυσαλίδες με έναν ήπιο τρόπο, η θερμοκρασία είναι κατάλληλη. Αν οι φυσαλίδες είναι πολύ έντονες τότε έιναι πολύ πιό ψηλή από ότι πρέπει.

ΤΗΓΑΝΙΣΜΑ:
Το τηγάνισμα -που είναι το επόμενο βήμα- θα γίνει σε δύο φάσεις.
Α΄Φάση:

Μετά την α΄φάση

Όταν λοιπόν το λάδι έχει φτάσει στην σωστή θερμοκρασία και οι πατάτες είναι αρκετά στεγνές, τις ρίχνουμε στο λάδι. ΠΡΟΣΟΧΗ! Όχι όλες μαζί, αλλά σε μικρές ποσότητες, ώστε να μην είναι "στριμωγμένες" στο τηγάνι. Άλλωστε θέλουμε να μην πέσει η θερμοκρασία του λαδιού πολύ, ώστε να μην καθυστερήσει το τηγάνισμα. Αυτό θα βοηθήσει τις πατάτες να γίνουν τραγανές απ' έξω και τρυφερές από μέσα. Επίσης δεν θα απορροφήσουν πολύ λάδι.
Για 3 σχετικά μεγάλες πατάτες (περίπου 750g συνολικό βάρος, θα χρησιμοποιήσουμε 700-800ml λάδι ή σπορέλαιο και θα μοιράσουμε σε δύο δόσεις, ανάλογα φυσικά και με το σκεύος που θα χρησιμοποιήσουμε).

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΥΜΕ, γιατί θα διαλυθούν.
 Αφήνουμε τις πατάτες να σχηματίσουν μιά κρούστα που δείχνει πως έχουν αρχίσει να ψήνονται. Είναι η στιγμή να ανακατέψουμε τις πατάτες, προσεκτικά, χωρίς να τις καταστρέψουμε και όταν το εξωτερικό τους σκληραίνει λίγο - χωρίς όμως να πάρουν χρώμα- είναι έτοιμες να βγούν από το τηγάνι. Οι πατάτες μας θα είναι αρκετά μαλακές -σχεδόν ψημένες- αλλά χωρίς χρώμα, με μιά ελαφρώς τηγανισμένη εξωτερική επιφάνεια. 
Τις τοποθετούμε σε ένα ανοιχτό σκεύος, ώστε να μην πατιούνται και να κρυώσουν αρκετά μέχρι την επόμενη φάση. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο μέχρι να τελειώσουν οι πατάτες που έχουμε διαθέσιμες.
Η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει και αρκετή ώρα πριν την στιγμή που θα χρειαστούμε τις πατάτες. Μπορούμε να τις αφήσουμε να κρυώσουν και μετά να συνεχίσουμε.

Β ΄Φάση
Στην περίπτωση που έχουμε ολοκληρώσει την α΄φάση αρκετή ώρα πριν να χρειαστούμε τις πατάτες, ξαναζεσταίνουμε το λάδι. Αλλιώς, μόλις τελειώσουμε με την πρώτη φάση, συνεχίζουμε με την δεύτερη.

Μετά τη β΄φάση

Μόλις το λάδι είναι στη σωστή θερμοκρασία-σε περίπτωση που έχει κρυώσει- ρίχνουμε πάλι σε δόσεις τις πατάτες. Μπορούμε τώρα να βάλουμε λίγες περισσότερες στο τηγάνι. Π.χ. άν η πρώτη φάση έχει γίνει σε τρείς δόσεις, στη φάση αυτή μπορούμε να τις βάλουμε σε δύο δόσεις. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ, γιατί θα σπάσουν.
Μόλις αρχίζει να "βράζει" το λάδι, αφήνουμε λίγα λεπτά να πάρουν ένα ελαφρύ χρώμα και μετά μπορούμε και να τις ανακατέψουμε, γιατί πλέον δεν κινδυνεύουν να διαλυθούν. Μόλις πάρουν χρώμα και γίνουν τραγανές - ανάλογα με τις προτιμήσεις μας- τις βγάζουμε και αυτή τη φορά τις τοποθετούμε σε πιατέλα που έχουμε στρώσει με απορροφητικό χαρτί κουζίνας, ώστε να απορροφήσει το επιπλέον λάδι.
Συνεχίζουμε και με τις υπόλοιπες και τέλος όταν είναι όλες έτοιμες τις αλατίζουμε και τις ανακατεύουμε. Η απόλαυση είναι εγγυημένη.

Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΤΗΓΑΝΗΤΗΣ ΠΑΤΑΤΑΣ
Η αγαπημένη και απολαυστική τηγανητή πατάτα, οφείλει τα γευστικά της χαρακτηριστικά στην παρακάτω διαδικασία: 
Μόλις οι πατάτες έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή με το καυτό λάδι, η υγρασία που έχει η εξωτερική τους επιφάνεια εξατμίζεται και έτσι σχηματίζεται η τραγανή κρούστα. Αυτό γίνεται σε πολύ σύντομο χρόνο. Η υπόλοιπη υγρασία παγιδεύεται στο εσωτερικό και γίνεται ατμός - λόγω της ψηλής θερμοκρασίας- που μαγειρεύει την υπόλοιπη μάζα της πατάτας και την κάνει τρυφερή και μαλακιά.

Αν η θερμοκρασία είναι πολύ χαμηλή, δεν δημιουργείται το εξωτερικό προστατευτικό "κέλυφος", οπότε το λάδι εισχωρεί στο εσωτερικό και οι πατάτες γίνονται μαλακιές μέσα και έξω και έχουν απορροφήσει πολύ λάδι.
Αυτό συμβαίνει και όταν βάζουμε μεγάλη ποσότητα από πατάτες στο τηγάνι, ακόμη και αν αρχικά η θερμοκρασία του λαδιού είναι η σωστή. Η μεγάλη μάζα της πατάτας, λόγω της χαμηλότερης θερμοκρασίας της, σχετικά με το λάδι, ρίχνει και την θερομοκρασία του λαδιού, οπότε το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιέγραψα πιό πάνω. Η διαδικασία του τηγανίσματος θα κρατήσει περισσότερο χρόνο, και μπορεί τελικά να αποκτήσουμε τραγανές πατάτες, αλλά το λάδι που θα απορροφήσουν κατά το μαγείρεμά τους, θα είναι σαφώς περισσότερο.
Όσο για το ποιό είναι το πιό κατάλληλο λάδι για το τηγάνισμα της πατάτας, έχουν γραφτεί πολλά. Με λίγα λόγια, το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και το ηλιέλαιο είναι τα πλέον κατάλληλα, που εννοείται πως δεν πρέπει η θερμοκρασία τους να ξεπεράσει τους 160-180oC, και θα μπορούσαν για λόγους οικονομίας να χρησιμοποιηθούν για 2-3 φορές συνολικά, μέσα σε συντομο χρονικό διάστημα, αφού συντηρηθούν σε δοχείο που κλείνει καλά, σε μέρος σκοτεινό και δροσερό.

Υπάρχουν πολλές -και αντιφατικές- απόψεις για το πως μπορούμε να πετύχουμε την τέλεια τηγανητή πατάτα. Η πιό ακραία -αλλά και ενδιαφέρουσα κατα τη γνώμη μου- είναι το αποτέλεσμα μιά έρευνας που έκαναν πριν κάποια χρόνια μιά ομάδα Ελλήνων χημικών από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, που δοκίμασαν να τηγανίσουν πατάτες σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, αλλά και συνθήκες υπερβαρύτητας (τριπλάσιας από αυτή της γής),  μιάς και μιά έρευνα ανάμεσα στους αστροναύτες ανέδειξε τις τηγανητές πατάτες σαν ένα από τα πρώτα σε προτίμηση τρόφιμα που θα ήθελαν να απολαμβάνουν στο διάστημα. Το πείραμα πήγε πολύ καλά και ακόμη και αν οι αστροναύτες δεν είναι εύκολο να τηγανίζουν πατάτες στο διάστημα, τα συμπεράσματα των επιστημόνων είναι εξαιρετικά χρήσιμα τόσο για την βιομηχανία τροφίμων, όσο και για την βιομηχανία κατασκευής φριτεζών.

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ
Επειδή η τηγανητή πατάτα είναι προσωπική ιστορία για τους περισσότερους, με αδυναμία είτε στις λεπτές είτε στις πιό χοντροκομμένες, θα σας δώσω κάποιες ενδιαφέρουσες παραλλαγές που ίσως σας ανοίξουν νέους δρόμους στο κεφάλαιο αυτό.

Πατάτες σπιρτόξυλα: Κόβουμε τις πατάτες σε ειδικό τρίφτη για λαχανικά (κόψιμο Julienne), δηλ. σπιρτόξυλο (αν θυμάστε πως είναι τα σπίρτα, γιατί δεν πολυκυκλοφορούν πιά). Οι διαστάσεις στη φωτογραφία είναι περίπου 2x2mm. Ο τρίφτης είναι απαραίτητος για την ομοιομορφία, που εξασφαλίζει και το ομοιόμορφο ψήσιμο. Στην περίπτωση αυτή, δεν θα τηγανίσουμε δύο φορές, μιάς και είναι τόσο μικρό το πάχος της πατάτας, που δεν υπάρχει εσωτερικό, και έτσι γίνεται πολύ τραγανή και ξεροψημένη πολύ σύντομα (μοιάζει με τσιπς).  
Τα παιδιά - και όχι μόνο- θα ενθουσιαστούν με την τραγανή τους υφή.

 
Πατάτες με τη φλούδα σε σφήνες: Στην περίπτωση αυτή, καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε φρέσκιες πατάτες, γιατί δεν θα τις ξεφλουδίσουμε, απλά θα τις τρίψουμε εξωτερικά και θα τις πλύνουμε πολύ καλά να φύγει το χώμα. Κατόπιν θα τις κόψουμε σε σφήνες. Θα ήταν καλό το μέγεθός τους να είναι κατά το δυνατόν παρόμοιο, ώστε να συμβαδίσουν στο μαγείρεμά τους. 
Εδώ η πρώτη φάση περιλαμβάνει βράσιμο. Σε ανοιχτή κατσαρόλα ή τηγάνι, βάζω τις πατάτες, και προσθέτω αλάτι και νερό μέχρι να σκεπαστούν.
Σκεπάζω με το καπάκι και αφήνω να βράσουν για 15 min από τη στιγμή που θα αρχίσει ο βρασμός. Δοκιμάζω με ένα μαχαίρι. Θα πρέπει να περνάει στη μάζα της πατάτας, χωρίς όμως αυτή να έχει βράσει τελείως.
Βγάζω σε ανοιχτό σκεύος (πιατέλα ή μιά λαμαρίνα) και αφήνω λίγο να κρυώσουν, μέχρι να ζεσταθεί το λάδι για το τηγάνισμα. (Μπορώ να κάνω το βράσιμο αρκετές ώρες πριν, ή ακόμη και από την προηγούμενη μέρα και να τις διατηρήσω στο ψυγείο). Φροντίζω να μην έχουν καθόλου νερά.
Μόλις είναι έτοιμο το λάδι, ρίχνω τις πατάτες λίγες λιγες - τόσες ώστε να μην είναι εκτός λαδιού και να μπορώ να τις γυρίσω εύκολα, χωρίς να σπάσουνε.
Μόλις αρχίσει να σχηματίζεται η εξωτερική κρούστα, κυρίως στη φλούδα, μπορώ να ανακατεύω προσεκτικά, ώστε να ψηθούν ομοιόμορφα.  
Όταν είναι έτοιμες τις βγάζω σε απορροφητικό χαρτί, τις αλατίζω και είναι έτοιμες.
Θα σας εκπλήξει πόσο λίγο λάδι έχουν απορροφήσει και πόσο ελαφριά είναι η γεύση τους.

ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ 
Ο καθένας μας νομίζω έχει τον αγαπημένο του τρόπο να συνδυάζει τις τηγανητές πατάτες, και ίσως όχι μόνο έναν. 
Η δική μου πρόταση είναι να φτιάξετε πατάτες σαν μοναδικό φαγητό μαζί με μιά ωραία χωριάτικη σαλάτα ή μιά νόστιμη πράσινη σαλάτα. 
Έτσι θα απολαύστετε την "αμαρτία" στην καλύτερη μορφή της, πολύ περισσότερο αν τις πασπαλίσετε  και με ένα ωραίο μίγμα τριμμένων τυριών (μαλακά για να λιώσουν ή ένα σκληρό τρυί που θα δώσει μιά αλμυρή και πικάντικη διάσταση) , με μιά καλή μουστάρδα ή ένα ωραίο σπιτικό κέτσαπ, ένα ωραίο και πικάντικο dip φέτας και απολαύστε μιά γεύση, που ίσως μαζί με τη σοκολάτα, είναι οι μόνες λιχουδιές που προκαλούν την ίδια ευχαρίστηση, σε μικρούς και μεγάλους, που μένει αναλλοίωτη από την παιδική μας ηλικία.  

Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr ή 

να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.

Όλα τα μυστικά για Ζουμερό και Αρωματικό Κέϊκ! Συνταγή: Κέϊκ με άρωμα πορτοκάλι και πικραμύγδαλο!

Η αλήθεια είναι πως δεν αγαπώ φανατικά τα κέϊκ. Ή μάλλον για να είμαι πιό ακριβής, σπάνια βρίσκω κέϊκ που να συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που θεωρώ απαραίτητα για να το απολαύσω. Είναι ένα γλυκό που φτιάχνουν σχεδόν όλοι, αλλά δυστυχώς όχι στην καλύτερη μορφή του πάντα.

Τα χαρακτηριστικά ενός πετυχημένου κέϊκ, είναι: να είναι ζουμερό (αλλά όχι άψητο), να είναι αρωματικό (αλλά όχι σαν να περιέχει κολώνια), να έχει ωραία υφή και να είναι όσο αφράτο πρέπει (δηλ. να μην είναι σαν ψωμί), να μην είναι πολύ γλυκό (αλλά ούτε και άγλυκο) και να αποτελεί ένα σύνολο που κάνει δύσκολο να αντισταθεί κανείς σε ένα δεύτερο κομμάτι (μη σας πω και τρίτο). Και φυσικά ακόμη καλύτερο είναι να διατηρεί την φρέσκια και ζουμερή του υφή για περισσότερες μέρες.

Η συνταγή μου σήμερα, παρότι είναι εξαιρετικά εύκολη και απλή, συνδυάζει τα παραπάνω χαρακτηριστικά και το πιό σημαντικό είναι πως αποτελεί μιά βάση πάνω στην οποία μπορεί κανείς κάνει διάφορες παραλλαγές, ώστε να δημιουργήσει το αγαπημένο του κέϊκ! 
Όπως θα παρατηρήσετε, είναι αρκετά διαφορετική από την κλασσική συνταγή με βούτυρο ή μαργαρίνη, την οποία εύκολα μπορείτε να βρείτε σχεδόν παντού, αλλά τα μυστικά για την επιτυχία της θα αποτελέσουν υλικό για μια μελλοντική ανάρτησή μου!

ΥΛΙΚΑ

1 C ηλιέλαιο (ή ένα ελαφρύ, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Βλ. Χημεία του κέϊκ)

1 1/2 C ζάχαρη

1/2 C σιρόπι (από γλυκό κουταλιού πορτοκάλι ή από άλλο γλυκό χωρίς έντονο χρώμα)

1 γιαούρτι αγελάδος 2% (όχι στραγγιστό)

Ξύσμα από 1 πορτοκάλι

4 αυγά (αν είναι πολύ μικρά, μπορείτε να βάλετε 5)

3 C αλεύρι (περίπου 380-390g)

3 κ. Baking Powder (15g)

Άρωμα πικραμύγδαλο ή βανίλια (δοκιμάστε το πικραμύγδαλο και θα ανακαλύψετε έναν καινούργιο κόσμο)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Να θυμίσω πως 1C αντιστοιχεί με μιά κούπα μεζούρα (220-240ml), που μετράει τον όγκο των υλικών, και την βρίσκετε σε όλα τα κατστήματα οικιακών ειδών, 1 K. με μία κουταλιά σούπας (15ml) και 1 κ. με ένα κουταλάκι γλυκού (5ml)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Στο μίξερ χτυπάω το ηλιέλαιο, τη ζάχαρη και το σιρόπι, να γίνουν ένα ομογενές μίγμα.

Προσθέτω τα αυγά ένα ένα (χαμηλή ταχύτητα κάθε φορά που προσθέτω ένα αυγό, δυναμώνω λίγο να ενσωματωθεί και επαναλαμβάνω τη διαδιακασία, μέχρι να προσθέσω όλα τα αυγά).

Προσθέτω και το ξύσμα πορτοκάλι, όπως και περίπου 7-8 σταγόνες άρωμα πικραμύγδαλο καλής ποιότητας (ή ένα μικρό φιαλίδιο βανιλίνης).

Στο αλεύρι προσθέτω το Baking και ανακατεύω καλά. 

Προσθέτω στο μίγμα το αλεύρι και το γιαούρτι εναλλάξ σε 3 δόσεις, που δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους, γιατί το μίγμα θα ξεφουσκώσει και δεν θα γίνει αφράτο το κέϊκ.

Βουτυρώνω και αλευρώνω μιά φόρμα κουμπωτή (με διάμετρο 26cm, με τρύπα) και μοιράζω ομοιόμορφα το μίγμα.

Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο σε 165oC - αέρα και ψήνω περίπου 45-50min.

Εννοείται πως ο χρόνος και η θερμοκρασία μπορεί να χρειάζονται προσαρμογή γιατί κάθε φούρνος αποδίδει διαφορετικά.  

Το κέικ είναι έτοιμο όταν πιέζοντάς το ελαφρά στην επιφάνεια "ξαναγυρίζει" πίσω.

Δοκιμάζω πάντα με ένα ξύλινο σουβλάκι να δω πως έχει ψηθεί -πρέπει το σουβλάκι να βγαίνει στεγνό ή με μικρά ψίχουλα κολημμένα πάνω του και όχι με μιά υγρή μάζα - και βγάζω όταν είναι έτοιμο. 

ΓΛΑΣΟ: Για να διατηρηθεί το κέϊκ ακόμη πιό φρέσκο και ζουμερό, μπορούμε να περιχύσουμε με αυτό το απλό και γρήγορο γλάσο. Για να το φτιάξουμε χρειαζόμαστε 1 1/2 C άχνη ζάχαρη και 2-3 Κ γάλα. Προσοχή: αναμιγνύουμε την άχνη με το γάλα, προσθέτοντάς το λίγο λίγο, μέχρι να αποκτήσει τέτοια πυκνότητα, που να μπορεί να περιχύσει το κέϊκ αλλά να είναι και αρκετά καλυπτικό. Προαιρετικά μπορούμε να προσθέσουμε στο γλάσσο και άρωμα βανίλιας ή ξύσμα πορτοκάλι ή οτιδήποτε ταιριάζει με τη γεύση του κέϊκ.

 

Η ΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΪΚ
Είναι γνωστό πως τα γλυκά -περισσότερο από τα αλμυρά- έχουν αναγκη από ακρίβεια στην εκτέλεσή τους. Ο βασικός λόγος είναι πως η συνεισφορά του κάθε υλικού σε ορισμένη αναλογία, έχει να κάνει με τις χημικές ιδιότητές του, επομένως μόνο στις καθορισμένες αναλογίες θα λειτουργήσει σωστά.

Για παράδειγμα τα υγρά πρέπει να είναι σε ορισμένη αναλογία τόσο με τα στερεά  όσο και με τα λιπαρά. Το είδος όμως των υγρών (γάλα ή γιαούρτι) επηρεάζει την τελική υφή αλλά και την υγρασία που μένει , μετά το ψήσιμο, στη μάζα του κέϊκ.

Σχετικά με τα αυγά, που βοηθάνε στο να αποκτήσει το κέϊκ τη δομή του, αν είναι μικρά είναι σωστό να προσθέτουμε ακόμη ένα στην ποσότητα που αναγράφεται στη συνταγή.

Ένας ακόμη παράγοντας που είναι σημαντικός είναι το αλεύρι, σε σχέση αφενός με τα υγρά και τα λιπαρά και αφετέρου  με τον παράγοντα της διόγκωσης (Baking powder στη συνταγή μας, ή σόδα και συνδυασμό τους σε άλλες συνταγές). Θα παρατηρήσετε πως στην συνταγή μου το αλεύρι δεν είναι 500g, όπως σε κάποιες κλασσικές συνταγές κέικ. Γιαυτό και η υφή του είναι ζουμερή, και όχι στεγνή και ψωμένια, πράγμα που πιθανόν έχετε συναντήσει σε άλλες συνταγές.  

Η συμβουλή μου είναι να αποφεύγετε την μείωση κάποιων υλικών π.χ. της λιπαρής ουσίας ή της ζάχαρης, αφθαίρετα, γιατί αυτό επηρεάζει την ισορροπία των υλικών και το αποτέλεσμα δεν είναι ισορροπημένο και σωστό.Η αντικατάσταση ενός μέρους της ζάχαρης από το σιρόπι δίνει ένα πιό υγρό κέϊκ, λιγότερο γλυκό από τα συνηθισμένα και σε συνδυασμό με το ηλιέλαιο και το γιαούρτι, το κέϊκ διατηρεί την υγρασία του για περισσότερες μέρες. 

Και για να προλάβω μια κλασσική ερώτηση: γιατί ηλιέλαιο και όχι ελαιόλαδο; Έχω παρατηρήσει πως το ελαιόλαδο κάνει το κέικ να τρίβεται περισσότερο μετά την δεύτερη τρίτη μέρα (δημιουργεί ψίχουλα) . Αν όμως δεν σας πειράζει αυτό ή κάνετε ένα κέϊκ που θα καταναλωθεί άμεσα, δοκιμάστε το με ένα ελαφρύ, έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και θα έχετε μιά ακόμη πιό πλούσια και γεμάτη γεύση.

Αυτό λοιπόν που θέλω να τονίσω με τα παραπάνω είναι πως όταν βρείτε μιά συνταγή που σας δίνει το αποτέλεσμα που θέλετε, μπορείτε να μείνετε πιστοί σ' αυτή και να αλλάζετε μόνο το άρωμα για να φτιάχνετε διάφορες παραλλαγές του.

ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ: Σε ένα κέϊκ μπορούμε να δώσουμε διάφορα αρώματα, με ξύσμα από εσπεριδοειδή (πορτοκάλι, μανταρίνι, λεμόνι ή και συνδυασμούς τους), με φυσικό χυμό από τα ίδια φρούτα (που όμως θα πρέπει να αφαιρεθεί από το υγρό της συνταγής δηλ. από το γιαούρτι). Επίσης μπορούμε να προσθέσουμε βανίλια υγρή ή σε μορφή κρυσταλλική (βανιλίνη), κανέλα και γαρύφαλλα. 

Μπορούμε αν θέλουμε να προσθέσουμε ξηρούς καρπούς (για 2 ή 3 Κ. δεν χρειάζεται κάποια αντικατάσταση, άν θέλουμε περισσότερους, τότε αφαιρούμε αντίστοιχη ποσοτητα από το αλεύρι).

Ακόμη μπορούμε να προσθέσουμε ξερά φρούτα ψιλοκομμένα (βερύκοκα, δαμάσκηνα, σταφίδες κ.ά.), μόνο που πρέπει να τα αλευρώσουμε πρώτα, ώστε να μην πέσουν στον πυθμένα, αλλά να είναι μοιρασμένα σε όλη τη μάζα του κέϊκ. Στην περίπτωση αυτή είναι καλό  για 2 Κ. κομμένα φρούτα που προσθέτουμε, να αφαιρέσουμε 1 Κ. αλεύρι και 1Κ. υγρό (γιαούρτι). 

Μπορούμε να προσθέσουμε και κομματάκια σοκολάτας ή τρούφα. Τα κομματάκια είναι καλύτερα να τα βάλουμε από πάνω, αφού τοποθετήσουμε τη ζύμη του κέϊκ στη φόρμα, ώστε να μην πέσουν όλα στον πυθμένα. Η τρούφα μπορεί να μπεί λίγο πριν να είναι έτοιμη η ζύμη να μπεί στη φόρμα.

Μιά πολύ ωραία ιδέα είναι και να φτιάξουμε ένα κέϊκ με άρωμα βανίλιας και μέσα να "κρύψουμε" νουτέλα που θα την έχουμε βγάλει σε κουταλιές πάνω σε αντικολλητικό χαρτί και θα την έχουμε καταψύξει. Όταν έχουμε έτοιμο το μίγμα του κέϊκ, βάζουμε στη φόρμα τα 2/3 του μίγματος (λίγο περισσότερο από το μισό) και μοιράζουμε τα κατεψυγμένα "κομματάκια νουτέλα" στην επιφάνεια. Από πάνω συμπληρώνουμε με την υπόλοιπη ζύμη και ψήνουμε κανονικά. Με τον τρόπο αυτό, η νουτέλα δεν θα στεγνώσει κατά τη διάρκεια του ψησίματος και θα είναι ζουμερή στο φρεσκοψημένο κέϊκ.

Τέλος η τεχνική με την οποία γίνεται το δίχρωμο κέϊκ, "μαρμπρέ", είναι η εξής: Όταν είναι έτοιμη η ζύμη μας για τη φόρμα, ξεχωρίζουμε σε ένα σκεύος το 1/3 περίπου και προσθέτουμε κακάο και λίγο γάλα, έτσι ώστε να είναι η ζύμη μας αρκετά σκούρα -για να έχει και έντονη γεύση κακάο στο τέλος, και με το γάλα ρυθμίζουμε την ρευστότητα της ζύμης -αφού το κακάο την σφίγγει αρκετά- ώστε να μοιάζει με την ρευστότητα της υπόλοιπης ζύμης που έχω αφήσει στην άκρη. Με τον τρόπο αυτό το μέρος του κέϊκ που θα περιέχει το κακάο, θα είναι το ίδιο αφράτο και υγρό με το υπόλοιπο. 

Στη φόρμα τοποθετούμε μεγάλες κουταλιές από το λευκό μίγμα αφήνοντας κάποια μικρά κενά ανάμεσά τους. Στα κενά τοποθετούμε κουταλιές από το μίγμα κακάο. Από πάνω επαναλαμβάνουμε το ίδιο με την υπόλοιπη ζύμη και με ένα ξύλινο σουβλάκι που το βυθίζουμε σχεδόν μέχρι τον πυθμένα, κάνουμε κινήσεις ζικ- ζακ, ώστε να αναμειχθούν τα δύο χρώματα και να δώσουν στο ψημένο κέϊκ την εικόνα "μάρμαρου" εξού και το όνομα "μαρμπρέ".

Φυσικά οι παραλλαγές στη γεύση είναι ατελείωτες. Αυτές που σας προτείνω είναι μερικές κλασσικές αλλά δοκιμασμένες, από τις οποίες μπορεί κανείς να ξεκινήσει και όταν αποκτήσει την εμπειρία που χρειάζεται, να δοκιμάσει πολλές άλλες.

Μη ξεχνάτε, αν σας αρέσουν οι συνταγές μου, να κάνετε Like, στη σελίδα μου :

https://www.facebook.com/christiespicnic.blogspot.gr ή 

να γίνετε μέλη του ιστότοπου στην αρχική σελίδα του blog.